นิราศแม่น้ำแคม

"นิราศแม่น้ำแคม"

๏ แสงอาทิตย์สะท้อนน้ำยามคล้อยบ่าย

ประดับผิวริ้วระรอกเป็นประกาย

ปรากฏลายความทรงจำลำน้ำแคม

มาศึกษาหาความรู้อยู่เมืองนอก

หวังออกดอกออกผลจนหลักแหลม

ต้องจากรังทิ้งรักนิราศแรม

ใบหน้าแย้มแต่ใจหม่นจนวิญญาณ์

ได้สายชลช่วยปลอบประโลมจิต

ดั่งญาติมิตรชิดใกล้ให้ปรึกษา 

ลำน้ำเย็นเป็นเพื่อนคิดนิตยา

ให้พึ่งพาคราโศกเศร้าเหงาชีวิน

คิดคร่ำครวญความหลังริมฝั่งน้ำ

เหมือนจะย้ำยอกใจให้ถวิล

มองน้ำไหลลับลาน้ำตาริน

ในห้วงจินต์ความหลังหลั่งพรั่งพรู 

๏ จะขอล่องท่องน้ำแคมอีกซักครั้ง

ชมสองฝั่งอาคารรามเรียงเคียงคู่

เมืองนักปราชญ์ศาสตร์ศิลป์ถิ่นเรียนรู้

ที่เราสู้ศึกษามาแรมปี

จึงลงพั้นท์พลันจับไม้ไว้ค้ำถ่อ

ไม่รีรอทิ้งไม้ลงให้ตรงที่

ก่อนดันลงบรรจงจับบังคับดี

สู่สายนทีที่คุ้นตาพาล่องไป

๏ เห็นดาร์วิ่นถิ่นเด็กไทยใจมุ่งมั่น

ห้องสมุดนั้นเคยนั่งฟังน้ำไหล

เกาะกลางน้ำงามสง่าพนาไพร

แหล่งพักใจใครเห็นเป็นปรีดี 

อยากเป็นเกาะแกร่งกายกลางสายชล

แม้ต้องทนทานกระแสไม่แลหนี

จะยืนหยัดกัดฟันสู้แม้รู้ดี

ชีวิตนี้มิอาจต้านทานสายกาล

มองน้ำไหลไปลับไม่กลับหวน

จะรั้นสวนสายธาราอย่านึกหาญ 

ดั่งเวลาลาล่วงแล้วแคล้วอันตรธาน

ทิ้งเพียงฝันของวันวานไว้จดจำ

โอ้ลำธารสานรักหวานเมื่อกาลก่อน

จะขอวอนเจ้าย้อนคืนวันชื่นฉ่ำ

เหตุไฉนไร้คำตอบเหมือนตอกย้ำ

ให้ชอกช้ำในน้ำเชี่ยวเปลี่ยวชีวา

๏ มาถึงควีนส์สะพานไม้ค่อมสายน้ำ

สักทองค้ำประคองสานบนฐานหนา

สะพานโค้งแผ่นไม้ตรงดูแปลกตา

วาดลีลาลวดลายงามคนตามชม

เห็นหมุดเหล็กสลักตอกตามซอกไม้

ดั่งดวงใจใส่สลักด้วยรักขม

ปลดไม่หลุดฉุดไว้ให้ตรอมตรม

รัดเป็นปมปิดห้องจำจองใจ

อยากสะเดาะเลาะตรวนที่ตรึงจิต

ปล่อยชีวิตทาสรักจักเริ่มใหม่

แต่ยิ่งไขยิ่งแน่นร้าวแก่นใน

เดินบ่ไหวแม้วันผ่านมาเนิ่นนาน

๏ ล่องผ่านคิงส์มิ่งขวัญคู่เคมบริดจ์

เห็นโบสถ์คริสต์สูงสง่าศาสน์สถาน

ลานหญ้าเขียวเย็นตาพาเบิกบาน

แว่วเสียงประสานประเสริฐใสกล่อมใจคน

ริมฝั่งแคมแต้มสวยด้วยต้นหลิว

โปรยกิ่งปลิวย้อยสยายราวสายฝน

ทอดหย่อมเงาเย้าผิวธารดั่งม่านมนต์

ต้องตาคนคราไหวพริ้วในริ้วลม

หลิวไสวพาใจฉันให้สั่นหนาว

คิดถึงคราวเขาเอ่ยรักแรกสุขสม

ยังจำกลิ่นกายหอมใคร่ดอมดม

รื่นภิรมย์สมหวังริมฝั่งแคม

แต่บัดนี้เขาร้างไกลไม่อยู่แล้ว

เสียงที่แว่วหวามหวิวเหนือผิวแก้ม 

กลายเป็นเสียงสะกิดใจเจ็บเหน็บแนม

เยาะเย้ยแซมเสียงกิ่งหลิวลู่สีกัน

๏ แล้วล่องผ่านสะพานแคลร์แลลูกหิน

ลูกนั้นบิ่นวิ่นเว้าหายคล้ายใจฉัน

แม้หินแกร่งยังแหว่งได้ตามกาลวัน

ใจฉันนั้นฤๅจะต้านทานรักนี้...

พลัดตกน้ำดำขึ้นใหม่ไม่ยากนัก

แต่ตกรักหลุมลึกอย่านึกหนี

ติดน้ำวนตนรอดได้หากกายดี

แต่เสียทีติดรักวนหนทางตัน

ลำน้ำใสใจกลับขุ่นเพราะครุ่นคิด

เหตุไฉนชีวิตพลันผกผัน

จากที่พร่ำคำรักเป็นร้อยพัน

เปลี่ยนเป็นลืมหน้ากันบ่หันแล

โอ้ความรักสลักลงตรงกลางอก

คิดไม่ตกยกไม่ออกยอกเป็นแผล

ถูกศรรักปักพิษพาดิ้นแด

หวังเพียงแต่กาลเวลาเป็นยาใจ

๏ ครั้นพั้นท์ผ่านบ้านนิติทรินิตี้ฮอลล์

พลางคิดย้อนยามสังสรรค์วันสดใส

ห้องหนังสือทรงนาวามุ่งหน้าไป

ยังจำได้บนชั้นสองนั่งมองมา

คิดถึงวันรับปริญญาเมื่อครานั้น

พ่อแม่ฉันชื่นแช่มแย้มหรรษา

แม่เลือกห่มชมพูใสไหมแพรวา

พ่อแต่งผ้าแดงเลือดนกปกเนคไท

แต่ตอนนี้มีแค่เราให้เหงาคว้าง

จิตอ้างว้างกลางกลุ่มคนบนธารไหล

ดั่งลูกนกหกเหินบินสู่ถิ่นไกล

ต้องสู้ไหวให้ท่านสรวลก่อนหวนรัง

รอหน่อยนะลูกจะรีบเร่งศึกษา

ให้วิทยานิพนธ์เสร็จสมดังหวัง

แล้วจะกลับก้มกราบเท้าท่านอีกครั้ง

นั่งแทบตั่งปรนนิบัตรแบบเช่นเคย

๏ ล่องมาเทียบทรินิตี้ตึกสีสวย

แหล่งร่ำรวยสินราชาดูผ่าเผย

นั่นผู้คุมในเครื่องแบบเคร่งจังเลย

ต้องเตือนเอ่ยหากอาจย่ำเหยียบหญ้างาม

ข้างทรินิตี้มีเซนต์จอห์นส์บรรเจิดคู่

บริดจ์ออฟไซห์ส์สะพานหรูดูเกรงขาม

หอนาฬิกาไร้หน้าปัดบอกโมงยาม

บนลานสนามมีห่านเป็ดเตร็ดเตร่ไป

ครั้นเห็นสะพานมอดลินลอยตรงหน้า

ก็นึกได้หมดเวลาเถลไถล

ต้องพั้นท์หวนทวนวารีวกกลับไว

ก่อนหัวใจจะจมต่ำใต้ลำคลอง

ตะวันคล้อยขอบฟ้านภาหม่น

ทั่วแห่งหนเลือนรางทางเรือล่อง

แว่วสำเนียงเสียงน้ำแคมค่อยขับร้อง

ราวกับต้องการกล่าวคำอำลา

๏ ตะวันแดงแสงสุดท้ายจับปลายฟ้า

เอ่ยวาจาเว้าวอนอ้อนปักษา

ในวันพรุ่งรุ่งอรุณเราจะมา

เยือนนภาหาเจ้าใหม่ให้แสงทอง

แต่ตอนนี้มีอันจำต้องจาก

อยากจะฝากฝังรักเป็นแสงส่อง

คิดถึงเราคราใดให้เจ้ามอง

ขึ้นบนท้องนภาพลางพิศแสงจันทร์... 

๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๗

เคมบริดจ์